سوت پایان بازی ایران و کره جنوبی ،که به صدا در امد ،فوتبال ایران باز با یک ناکامی مواجه شد،تیم ملی ایران در یک موقعیت حساس از بازی های جام ملت های اسیا خداحافظی کرد .انتظارها به خصوص بعد از بردهای پیاپی مرحله ی اول بالا رفته بود،ولی مهمترین سوال به نظرم باخت تیم ملی نیست ،سوال بی جواب در واقع فوران اتشفشانی از بی رحمی و بی انصافی نسبت به تیم ملی و افشین قطبی هست که به نوعی از دقایقی بعد از بازی شروع و با شدت ادامه دارد.
سوال این جاست که ایا مقصر ناکامی های ما در طول دهه های گذشته حداقل توی همین جام ملت های اسیا ،افشین قطبی هست؟!!عادت کردیم همیشه این جور موقع ها دنبال مقصر بگردیم و چه دیواری کوتاهتر از مردی که از جنس مهربانیست٬حالا کار به حایی رسیده که دعوت افشین قطبی از انجمن خیریه دل شیر برای دیدن بازی ها مورد حمله ی رسانه ای قرار می گیرد و به جای نگاه اسیب شناسانه به فوتبال این مرز و بوم فرصت مغتنمی برای حمله به دیگران فراهم امده ،به نظرم قطبی فوتبال ما را یک قدم جلو برد ،نتیجه بخش مهمی در فوتبال هست و دفاع یا انتقاد از یک تیم یا سر مربی باید با در نظر گرفتن فاکتورهای مهمی شکل بگیرند .
راستی کسانی که امروز شمشیر بر علیه تیم ملی و افشین قطبی کشیده اند به این فکر کرده اند که این بازیکنان از لیگ و دل همین باشگاه ها بیرون امدند ،ساختار لیگ ،فدراسیون و زیر ساخت هایی مثل اشفتگی تیم های پایه چه تاثیراتی بر تیم ملی دارند؟ا با رفتن قطبی مشکلات تیم ملی رفع می شود؟
قطبی رفت ولی خاطره های زیبایی که در کنار مردم ایران ساخت فراموش نمی شوند قطبی خودش بود و این بزرگترین موهبتی هست که شاید بعضی برای ان ارزش چندانی قائل نباشند ،سوت پایان بازی ایران و کره جنوبی پایان دنیا نیست .
برای قطبی هر جای دنیا که به کارش ادامه دهد ارزوی موفقیت می کنم ،حالا قطبی بخشی از حافظه ی تاریخی سرزمین ماست .