دیدن مستند سینمایی «به من گوش کن ،مارلون »(Listen to me Marlon)من را با خودش به سفری برد از روایت داستان زندگی هنرمندی که نگاهی انسانی به دنیای اطرافش داشت،مستندی که «استیون رایلی »(Steven Railey) کارگردانی کرده و از ارشیو صداهای واقعی مارلون براندو به خوبی استفاده شده،صداهایی که توسط خود براندو ضبط شده بوده و به نوعی حدیث نفس سال هایی است که در جستجوی حقیقت و ارامش واقعی زندگی را تجربه می کند،تجربه ای که شاید اهمیت ان برای براندو بیشتر از شهرت در سینما به حساب می امد.
مستند «به من گوش کن ،مارلون » از ریتم خوبی در روایت زندگی مارلون براندو برخوردار است و از منابع ارشیوی به خوبی کمک گرفته ،با این وجود بیشتر به ارشیو صدای براندو تکیه کرده و به لحاظ فرم روایت شاید امکان خلاقیت های بیشتری انتظار می رفت ،مستندی که فراتر از منابع ارشیوی می توانست به فیلم بهتری تبدیل شود.
کتاب« اوازهایی که مادرم به من اموخت »که سرگذشت مارلون براندو هست هم حدود پانزده سال قبل توسط نیکی کریمی ترجمه شد ،این کتاب هم به نظرم از منابع مهم درباره ی مارلون براندو هنرمند و بازیگر تاریخ سینما به شمار می رود .
بخشی از کتاب «اوازهایی که مادرم به من اموخت »ترجمه نیکی کریمی را نقل می کنم :
«این داستان پایانی ندارد. اگر می دانستم ،خوشحال می شدم به شما بگویم
.درست همان طور که نمی دانم پیشتر از ان که با دستان گشاده در انتظار ظهور ان
معجزه ها زیر درخت نارون در انتهای خیابان سی و دوم بنشینم کجا بودم ،پس از این هم
برای خودم معمایی خواهم بود در دنیایی که هنوز هم گیج و متحیرم می کند.
با این که زندگی تفسیر ناپذیر باقی می ماند ،در این که در ناشناخته
فرا زمان کجا خواهم بود،جایی برای کنجکاوی نمی بینم ولی مطمئنم که وقتی نفسم به
اخر می رسد ،از ان چه در خیابان سی و دوم بودم ،شگفت زده تر نخواهم شد.
هر وقت خودم را در حالی مجسم می کنم که شب هنگام ،در جزیره ام وقتی
نسیمی نرم و ملایم می وزد ،نشسته ام ،ذهنم ارامش پیدا می کند.
با
دهانی باز و سری به پشت خم شده ،در حال تماشای نقطه های نورانی گذرا ،در انتظار ان
درخشش خوفناکم تا مرا با خود از این سوی اسمان سیاه به ان سو بکشاند و خاموشم کند،دیگر دستانم را نمی گشایم ،ولی هرگز از انتظار کشیدن برای جادویی دیگر خسته نمی
شوم»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر