حمید سمندریان هنرمندی بود که همه ی عمرش را صرف هنر نمایش کرد،با وجود این که هرگز شانس دیدن تئاتر هایی که او به صحنه برده را نداشتم ولی برای زحماتی که برای تئاتر و به نوعی سینمای ایران کشیده احترام زیادی قائل هستم.
برایم جالب بود حسرت به صحنه بردن زندگی گالیله اثر برتولت برشت توسط او این روزها باعث شد همه جا حرف و حدیث این اثر است،یاد مسافران بهرام بیضایی افتادم و باز ان سکانس تاثیر گذار پایانی و اصرار مادر (جمیله شیخی )برای رسیدن مسافران به خانه،جایی که تخیل و ایین شاید با قدرت بالاتری از واقعیت خشک و خشن به تصویر کشیده می شود .
حالا هم شاید این حسرت از دست رفته باعث به صحنه رفتن ده ها اجرای متفاوت از این نمایشنامه در همه جای کشور شود .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر