فیلم سینمایی همبازی به کارگردانی غلامرضا رمضانی و نقش افرینی نیکی کریمی،حمید فرخ نژاد و دیگر بازیگران سینمای ایران را دیدم،فیلمی که با خلق یک موقعیت کمدی تلاش دارد به دنیای کودکی نزدیک شود و خواسته ی یک کودک از والدینش را دستمایه ی یک ماجرای طنز قرار داده است.
همبازی با روایت قصه ای ساده و با چند شخصیت اصلی در فضاسازی داستانی که قرار است تعریف کند موفق عمل کرده ولی سوالی که در طول فیلم مطرح کرده،فدای ساختن یک موقعیت کمیک شده و با نگاهی کلیشه ای به پاسخ انتهایی در سکانس نهایی می رسد.
فیلم همبازی به موضوع« داشتن با نداشتن »بچه ی دوم نگاهی از سر تفنن و یک بعدی دارد و بدون در نظر گرفتن مباحث اجتماعی ،فرهنگی ،روانشناسی و... برای همه یک نسخه ی ثابت می پیچید و فلسفه ی نیاز به همبازی برای کودک را پاسخی برای سوال داشتن یا نداشتن بچه می داند .
روش برخورد مناسب و مطابق با الگوهای روانشناسی کودک با بچه ای که درخواستی غیر منطقی در برابر والدینش مطرح می کند به نظرم فرسنگ ها با ان چه در فیلم سینمایی همبازی به تصویر کشیده فاصله ای نجومی دارد .
کودک فیلم همبازی می تواند هر کار ی که دلش خواست انجام دهد، او هست که در نهایت حرف خودش را در برابر والدینش پیش می برد،در واقع نظریه ای که فیلم دنبال می کند به هر ترفندی هست باید به نتیجه ی دلخواه فیلمساز برسد.
از شخصیت همسایه ها هم تا اندازه ای که به فیلمنامه کمک کنند،استفاده خوبی شده به خصوص ورود لاک پشت به خانه ی یکی از همسایه ها و پرداختن به تنهایی این شخصیت نکته ی جالبی بود.
همبازی از ریتم خوبی برخوردارست و با وجود این که بیشتر بخش های فیلم در سکانس های داخلی فیلمبرداری شده ولی با تدوین مناسب و دکوپاژ خوب از کشش روایتی مطلوبی برخوردار هست.
همبازی می توانست با فیلمنامه ای که انطباق بیشتری با واقعیت های موجود داشت و با پرهیز از ارائه ی« تز های تک نسخه ای »و انطباق با روانشناسی کودک به فیلم بهتری تبدیل شود .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر