نیکی
کریمی که دبیر جشن عکاسان سینمای ایران را برای این دوره به عهده دارد در گفتگویی که با روزنامه شرق داشته به سوال های بهناز شیربانی پاسخ داده ،این مصاحبه کوتاه که در شماره ۳۲۱۴،سه شنبه شانزدهم مردادماه منتشر شده را نقل می کنم
تعریفی که از خودم و فعالیت‌هایم می‌توانم ارائه بدهم این است؛ آدمی هستم که فکر می‌کنم و فکرکردن من از طریق هنری که در آن مشغول هستم بازتاب‌های مختلفی پیدا می‌کند، از جمله بازیگری، کارگردانی، عکاسی و ترجمه. این ها چیزهایی است که به آن ها علاقه دارم و برایشان وقت می‌گذارم. دوست دارم آن ها را با همنسلانم یا آدم‌هایی که شبیه من فکر می‌کنند بیان کنم.
از سال‌های ورود به سینما، عکاسی را هم به طور جدی دنبال کردید. چرا عکاسی برای شما اهمیت پیدا کرد؟
عکاسی یکی از هنرهای موردعلاقه من و یکی از بخش‌های سینماست. نزدیک به بیست و پنج سال است که عکاسی می‌کنم. عکاسی را با عباس کیارستمی شروع کردم و در همه این سال‌ها با علاقه دنبال کردم و بازتاب‌هایش در نمایشگاه‌هایی که برگزار شده قابل مشاهده است.
آیا هیچ‌وقت به عکاسی فیلم هم فکر کرده‌اید؟
خیر، هیچ‌وقت به عکاسی فیلم فکر نکردم. عکاسی را خیلی شخصی می‌بینم، عکاسی همیشه ذهنم را مشغول می‌کند و با علاقه دنبالش می‌کنم.
به کدام‌یک از شاخه‌های عکاسی علاقه‌مندید؟
به تمام زمینه‌های عکاسی علاقه دارم. عکاسی فیلم را هم نگاه می‌کنم. کارهایی که بچه‌ها انجام می‌دهند و حتی عکاسی پرتره برایم جذاب است و انواع عکاسی‌ها را دوست دارم.
بد نیست کمی به شرایط عکاسی فیلم در سینمای ایران اشاره کنیم. شما تعامل زیادی با عکاسان سینما دارید و برای انتخاب عکاس فیلم‌هایتان انتخاب عکاسان حرفه‌ای در اولویت است. چه بخشی از عکاسی فیلم برای شما جذاب است؟
در سینمای ایران عکاسان حرفه‌ای و خوبی داریم که واقعا زحمت می‌کشند و کار می‌کنند. نگاه و دید هنریشان برای من همیشه جذاب بوده و با خیال راحت کارم را به آن ها می‌سپارم و به نظرم در این زمینه بچه‌ها زحمت می‌کشند.
به‌عنوان دبیر چهارمین جشن عکاسان سینما چه بخشی از برگزاری این جشن برای شما پررنگ‌تر است و چه تفاوتی با سالیان پیش خواهد داشت؟
قبول کردم دبیر جشن باشم به این دلیل که اکثر اشخاصی را که عکاسی سینما را به‌طور حرفه‌ای انجام می‌دهند می‌شناسم و زمانی که دبیری جشن به من پیشنهاد شد قبول کردم و تشکر می‌کنم که من را برای این بخش انتخاب کردند، اما به‌طورکلی یکی از مشکلاتی که کارهای سیستماتیک در ایران با آن روبه‌رو است این است که اساس و ساختار بسیاری از اتفاقات سال‌هاست که شکل گرفته و امکان تغییر بسیار محدود است. تشکلاتی مثل خانه سینما یا انجمن‌های صنفی نیز به نظر من غالبا با چنین ساختاری شکل گرفته‌اند، بااین‌حال من سعی خودم را می‌کنم که در حد توانم در سمت دبیری جشن چهارم انجمن عکاسان سینمای ایران اتفاقات خوبی حاصل شود. به نظر من چیزی که مهم است، ذات عکاسی است که باید روی آن تمرکز کرد و البته عکاسانی که باید از تلاش یک‌ساله آن ها تقدیر و آثارشان را با دقت و منصفانه داوری کرد.
در آینده نزدیک باز هم نمایشگاهی خواهید داشت؟
این یکی از بخش‌های وجود من است و ادامه خواهم داد و باز نمایشگاه خواهم گذاشت.
در داوری مسابقات عکاسی، خصوصا عکاسی فیلم، گاهی این سوال پیش می‌آید که آیا عکس‌های سیاه‌وسفیدی که فیلم‌هایشان رنگی فیلم‌برداری شده یا برعکس قابل رقابت با سایر آثار هستند و آیا می‌توان چنین حقی را برای عکاسش قائل بود که طبق سلیقه عکس‌هایش را ارائه بدهد یا خیر. نظر شما در این مورد چیست؟ این که فیلم‌های رنگی عکس‌های سیاه‌وسفید ارائه بدهند و برعکس.
به نظر من هیچ عکس سیاه‌وسفید و رنگی فرقی نمی‌کند، چراکه فقط زاویه دید عکاس مهم است و ثبت لحظه‌ای که اتفاق افتاده است. بنابراین از نظر من فرقی نمی‌کند.
«سال‌هاست که کارهای مختلفی مثل نویسندگی،
کارگردانی، بازیگری، عکاسی و ترجمه را انجام می‌دهید. کدام به دیگری برای شما
ارجحیت دارد؟
تعریفی که از خودم و فعالیت‌هایم می‌توانم ارائه بدهم این است؛ آدمی هستم که فکر می‌کنم و فکرکردن من از طریق هنری که در آن مشغول هستم بازتاب‌های مختلفی پیدا می‌کند، از جمله بازیگری، کارگردانی، عکاسی و ترجمه. این ها چیزهایی است که به آن ها علاقه دارم و برایشان وقت می‌گذارم. دوست دارم آن ها را با همنسلانم یا آدم‌هایی که شبیه من فکر می‌کنند بیان کنم.
از سال‌های ورود به سینما، عکاسی را هم به طور جدی دنبال کردید. چرا عکاسی برای شما اهمیت پیدا کرد؟
عکاسی یکی از هنرهای موردعلاقه من و یکی از بخش‌های سینماست. نزدیک به بیست و پنج سال است که عکاسی می‌کنم. عکاسی را با عباس کیارستمی شروع کردم و در همه این سال‌ها با علاقه دنبال کردم و بازتاب‌هایش در نمایشگاه‌هایی که برگزار شده قابل مشاهده است.
آیا هیچ‌وقت به عکاسی فیلم هم فکر کرده‌اید؟
خیر، هیچ‌وقت به عکاسی فیلم فکر نکردم. عکاسی را خیلی شخصی می‌بینم، عکاسی همیشه ذهنم را مشغول می‌کند و با علاقه دنبالش می‌کنم.
به کدام‌یک از شاخه‌های عکاسی علاقه‌مندید؟
به تمام زمینه‌های عکاسی علاقه دارم. عکاسی فیلم را هم نگاه می‌کنم. کارهایی که بچه‌ها انجام می‌دهند و حتی عکاسی پرتره برایم جذاب است و انواع عکاسی‌ها را دوست دارم.
بد نیست کمی به شرایط عکاسی فیلم در سینمای ایران اشاره کنیم. شما تعامل زیادی با عکاسان سینما دارید و برای انتخاب عکاس فیلم‌هایتان انتخاب عکاسان حرفه‌ای در اولویت است. چه بخشی از عکاسی فیلم برای شما جذاب است؟
در سینمای ایران عکاسان حرفه‌ای و خوبی داریم که واقعا زحمت می‌کشند و کار می‌کنند. نگاه و دید هنریشان برای من همیشه جذاب بوده و با خیال راحت کارم را به آن ها می‌سپارم و به نظرم در این زمینه بچه‌ها زحمت می‌کشند.
به‌عنوان دبیر چهارمین جشن عکاسان سینما چه بخشی از برگزاری این جشن برای شما پررنگ‌تر است و چه تفاوتی با سالیان پیش خواهد داشت؟
قبول کردم دبیر جشن باشم به این دلیل که اکثر اشخاصی را که عکاسی سینما را به‌طور حرفه‌ای انجام می‌دهند می‌شناسم و زمانی که دبیری جشن به من پیشنهاد شد قبول کردم و تشکر می‌کنم که من را برای این بخش انتخاب کردند، اما به‌طورکلی یکی از مشکلاتی که کارهای سیستماتیک در ایران با آن روبه‌رو است این است که اساس و ساختار بسیاری از اتفاقات سال‌هاست که شکل گرفته و امکان تغییر بسیار محدود است. تشکلاتی مثل خانه سینما یا انجمن‌های صنفی نیز به نظر من غالبا با چنین ساختاری شکل گرفته‌اند، بااین‌حال من سعی خودم را می‌کنم که در حد توانم در سمت دبیری جشن چهارم انجمن عکاسان سینمای ایران اتفاقات خوبی حاصل شود. به نظر من چیزی که مهم است، ذات عکاسی است که باید روی آن تمرکز کرد و البته عکاسانی که باید از تلاش یک‌ساله آن ها تقدیر و آثارشان را با دقت و منصفانه داوری کرد.
در آینده نزدیک باز هم نمایشگاهی خواهید داشت؟
این یکی از بخش‌های وجود من است و ادامه خواهم داد و باز نمایشگاه خواهم گذاشت.
در داوری مسابقات عکاسی، خصوصا عکاسی فیلم، گاهی این سوال پیش می‌آید که آیا عکس‌های سیاه‌وسفیدی که فیلم‌هایشان رنگی فیلم‌برداری شده یا برعکس قابل رقابت با سایر آثار هستند و آیا می‌توان چنین حقی را برای عکاسش قائل بود که طبق سلیقه عکس‌هایش را ارائه بدهد یا خیر. نظر شما در این مورد چیست؟ این که فیلم‌های رنگی عکس‌های سیاه‌وسفید ارائه بدهند و برعکس.
به نظر من هیچ عکس سیاه‌وسفید و رنگی فرقی نمی‌کند، چراکه فقط زاویه دید عکاس مهم است و ثبت لحظه‌ای که اتفاق افتاده است. بنابراین از نظر من فرقی نمی‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر