برنامه ی سینمایی هفت برای نسلی که تا دیر وقت بیدار می ماند تا برنامه ی به یاد ماندنی هنر هفتم اکبر عالمی را ببیند غنیمت است،بررسی وضعیت سینمای ایران در یک برنامه ی زنده یا تولیدی به نظرم به سینمای ایران کمک زیادی می کند ،هر چند نباید چشمهایمان را به روی نقاط ضعف و قوت «هفت» ببندیم .
دیشب در حالی نقد و بررسی فیلم سوت پایان به روی انتن رفت که شاید بعضی از مخاطبین با پیش فرض هایی منتظر یک جدال سخت میان منتقد ثابت برنامه مسعود فراستی و فیلمساز سوت پایان نیکی کریمی بودند ولی به نظرم این نقد و بررسی یکی از برنامه های موفق هفت بود،حضور نیما حسنی نسب به عنوان منتقد مهمان کمک زیادی به شکسته شدن نقد یک سویه ی منتقد ثابت برنامه کرد و کمک کرد تا با زاویه دیدگاه منتقد دیگری هم به فیلم پرداخته شود.
دیشب در حالی نقد و بررسی فیلم سوت پایان به روی انتن رفت که شاید بعضی از مخاطبین با پیش فرض هایی منتظر یک جدال سخت میان منتقد ثابت برنامه مسعود فراستی و فیلمساز سوت پایان نیکی کریمی بودند ولی به نظرم این نقد و بررسی یکی از برنامه های موفق هفت بود،حضور نیما حسنی نسب به عنوان منتقد مهمان کمک زیادی به شکسته شدن نقد یک سویه ی منتقد ثابت برنامه کرد و کمک کرد تا با زاویه دیدگاه منتقد دیگری هم به فیلم پرداخته شود.
مسعود فراستی سعی کرد ثابت کند سوت پایان فیلمی اجتماعی نیست و دغدغه ی یک موضوع اجتماعی را ندارد و بیشتر به شخصیت زن فیلمساز پرداخته،موضعی که از طرف نیکی کریمی رد شد و کریمی فیلم را اثری اجتماعی دانست اما نکته با مزه ی این بحث این جاست که به نظرم باید به قول نیما حسنی نسب که در ضمن حرف هایش به ان اشاره کرد تعریفمان را از سینمای اجتماعی برای دیگران بازگو کنیم .
به نظرم روایت یک شخصیت در هر قصه ای می تواند به نوعی سینمای اجتماعی به حساب اید چون مگر می شود اثرات اجتماعی را بر فرد یا اتفاق ها ی یک قصه نادیده گرفت،با این نگاه می توان پرندگان الفرد هیچکاک را هم به نوعی اثری اجتماعی دانست و این را باید مسعود فراستی مولف کتاب «هیچکاک همیشه استاد » بهتر از ما بداند.
به نظرم روایت یک شخصیت در هر قصه ای می تواند به نوعی سینمای اجتماعی به حساب اید چون مگر می شود اثرات اجتماعی را بر فرد یا اتفاق ها ی یک قصه نادیده گرفت،با این نگاه می توان پرندگان الفرد هیچکاک را هم به نوعی اثری اجتماعی دانست و این را باید مسعود فراستی مولف کتاب «هیچکاک همیشه استاد » بهتر از ما بداند.
دو جور می توان قصه ی سوت پایان را دید یکی از منظر دختر و مادری که گرفتار موقعیت بحرانی شده اند و تلاش دختر برای خروج از بحرانی که به وجود امده و دیگری از نگاه یک فیلمساز (سحر)که ماجرای این موقعیت را دنبال می کند در هر دو حالت محور اصلی قصه همذات پنداری تماشاگر با یک موقعیت است و چالشی که باید به ان فکر کند این همه ی حرف این فیلم است .
سوت پایان یک فیلم جنایی تریلر نیست ،سوت پایان به دنبال قضاوت درباره ی قوانین دیه یا قصاص نیست،سوت پایان یک بیانیه درباره ی حقوق زنان نیست،سوت پایان یک فیلم درباره ی نگاه دوباره ی جامعه به دنیای پیرامونش است ،این که می توان طور دیگری هم به موضوعات نگاه کرد.
می توان بخشید می توان نگاه مادی حاکم بر جامعه را به نقد کشید می توان دغدغه ی دیگران را هم داشت.
می توان بخشید می توان نگاه مادی حاکم بر جامعه را به نقد کشید می توان دغدغه ی دیگران را هم داشت.
دوربین روی دست در سوت پایان در خدمت فضای روایت قصه و نوع دکوپاژ فیلم است و این را می توان در فیلم هایی با این نوع فضا دید،دوربین روی دست تورج اصلانی کمک زیادی به شکل گیری فضا سازی روایت فیلم سوت پایان کرده ،کلوزاپ ها ی فیلم با توجه به دکوپاژ فیلمساز طراحی شدند و نگاهی به فیلم« چند روز بعد» نشان می دهد کریمی در فیلم قبلی خودش با توجه به فضای روایت داستان بیشترین استفاده را از لانگ شات کرده و در فیلم سوت پایان با توجه به اقتضای قصه از کلوزاپ هایی محدود استفاده کرده است.
به نظرم رعایت ادب و احترام در فضای نقد و بررسی سوت پایان در برنامه ی هفت حاکم بود متاسفانه جدال های لفظی شدید در بعضی برنامه های نقد و بررسی به خصوص برنامه های ورزشی ،مخاطبان را دچار این انتظار کرده که باید اتفاق خاصی رخ دهد تا برنامه ای جذاب و دیدنی شود .
نظر سنجی برنامه ی هفت هم درباره ی بازی های نیکی کریمی بود که با استقبال کم نظیر بینندگان برنامه مواجه شد و نتیجه ی ان فیلم «دو زن »به کارگردانی تهمینه میلانی بود.
قبل از شروع نقد و بررسی سوت پایان،اتیلا پسیانی بازیگر مهمان این برنامه به خاطر حضورش در سوت پایان دعوت شده بود.
پی نوشت:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر