یادداشت نیکی کریمی درباره ی کتاب

یادداشت کوتاهی از نیکی کریمی درباره ی کتاب های دوست داشتنی که در روزنامه شرق شنبه سیزدهم اردیبهشت شماره دو هزارو شش منتشر شده را نقل می کنم:

کتاب و رمان زیاد خوانده‌ام و انتخاب تنها چند عنوان از آنها کار بی‌‌مورد و سختی است، چون تمام کتاب‌های نویسنده‌هایی که دوست دارم را خوانده‌ام و هرکدام دنیایی است... هرکدام را بارها خوانده‌ام و هرکدام در سنی تاثیر خودشان را داشته‌اند و شگفت‌زده‌ام کرده‌‌اند... مگر می‌شود «ماهی سیاه کوچولو»، «شازده کوچولو»، «قصه‌‌های آذربایجان»، «الیور توییست»، «داستان دو شهر»، «تام سایر»، «آرزوهای بزرگ»، «جین ایر» و... را از یاد برد؟

 مگر می‌شود از همه کتاب‌های «اشتاین بک»، «دیکنز»، «لندن»، «هوگو»، «مارکز»، «ژان پل سارتر»، «زولا»، «کوندرا»، «سلین»، «دوراس»، «کامو»، «بورخس»، «بورونته»، «دولت‌آبادی»، «احمد محمود»، «ویرجینیا وولف»، «مارک تواین» و خیلی‌های دیگر گذشت؟ پس «سعدی» و «حافظ» و «مولانا» و... چه می‌شوند؟ بنابراین هرچه به ذهنم می‌‌آید را بدون پیش و پس می‌نویسم:
تمام کتاب‌های چخوف مخصوصا داستان‌های کوتاهش، تمام کتاب‌های تولستوی مخصوصا «آنا کارنینا»، لولیتای ناباکف، پیرمرد و دریای ارنست همینگوی، سبکی تحمل‌ناپذیر هستی میلان کوندرا و همین‌طور جاودانگی و شوخی، با یونگ و هسه نوشته میگوئل سرانو و البته تمام کتاب‌های هرمان هسه و تمام کتاب‌های یونگ، اسارت بشری سامرست موام و تمام کتاب‌های دیگرش، خون دیگران نوشته سیمون دوبووار، ربه‌کا به قلم دفنه دوموریه، زوربای یونانی نوشته نیکوس کازانتزاکیس، صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز، کیمیاگر پائولو کوییلو، سووشون سیمین دانشور، سمفونی مردگان عباس معروفی و همین‌طور سال بلوا، نزدیکی حنیف قریشی، بوف کور صادق هدایت، مدیر مدرسه، زن زیادی و... جلال آل‌احمد، خداحافظ‌ گری کوپر رومن گاری و همین‌طور پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند.