این روزها موضوع محدودیت های دولت جدید امریکا برای ورود مردم بعضی کشورها از جمله ایران تبدیل به بحث گسترده ای شده،این قضیه باعث شد یاد فیلم دوست داشتنی «ترمینال» اثر استیون اسپیلبرگ افتادم ،به نظرم مثل این که فیلم ها،کتاب ها و...می توانند تبدیل به بخشی از خاطرات شوند.
خاطره هایی که متعلق به ما نیستند و در حقیقت توی دنیای واقعی هم اتفاق نیفتادند ولی شاید سینما و ادبیات این خاصیت جادویی را دارند که روایت ها تبدیل به بخشی از خاطره ها و تجربه های مخاطب شوند.
فیلم سینمایی« ترمینال »روایت تقابل میان بوروکراسی های سخت اداری از یک طرف در برابر جریان واقعی زندگی انسان هاست،با این که در حقیقت بیشتر فیلم در همان محیط بسته ترمینال فیلمبرداری شده ولی اسپیلبرگ با دکوپاژدقیق و میزانسن های خوب اثری با جذابیت خلق کرده که فیلم سینمایی «ترمینال» هم در کارنامه درخشان او در یادها می ماند.
شخصیت بامزه ای که تام هنکس به خوبی بازی کرده و خلاقیت هایش برای حل مسئله برایم همیشه جالب و دیدنی بود .
اسپیلبرگ در فیلم سینمایی «ترمینال»با نگاهی انسانی در برابر قانون های سخت،دیوارها،درها و... اصالت جوهر واقعی زندگی انسانی را به مهربانی قلب ها می دهد،قلب هایی که انعکاس امواجشان از هر مرز و دیواری عبور خواهد کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر