نیکی کریمی، بازیگر «ممنوعه» در شبکه نمایش خانگی

رسانه های مختلف از بازی نیکی کریمی در سریال «ممنوعه» خبر دادند،مجموعه« ممنوعه» به کارگردانی امیر پورکیان و برای پخش در شبکه نمایش خانگی تولید می شود.

این اولین بازی نیکی کریمی در سریالی برای شبکه نمایش خانگی به حساب می اید،قبل از این نیکی کریمی در سریال کیمیا ( شبکه سه سیما )حضور پیدا کرده بود و سریال سرزمین کهن  هم با بازی نیکی کریمی قرار است دراینده با عنوان جدید «داستان سرزمین مادری» از شبکه سه پخش شود.

به نظر می رسد فیلمنامه  مجموعه «ممنوعه »را علی اصغری و مهرداد کوروش نیا نوشته باشند،علی اصعری در نوشتن فیلمنامه «شیفت شب» به کارگردانی نیکی کریمی همکاری داشت.

مجید مظفری،اتیلا پسیانی،پژمان بازغی،امیر حسین ارمان،خاطره اسدی ،اناهیتا درگاهی ،الهه حصاری و... از بازیگران این مجموعه هستند.

نیکی کریمی و سفر به افریقای جنوبی

نیکی کریمی مدتی هست که  به عنوان سفیر" LG "با این شرکت همکاری می کند و زمستان امسال برای حضور در جشنواره محصولات جدید این برند به افریقای جنوبی سفر کرد،سایت« تی وی پلاس »یک گزارش تصویری از این سفر به همراه مصاحبه ای با نیکی کریمی به اشتراک گذاشته که لینک ان را در این قسمت قرار می دهم .

+گزارش تصویری همراه با مصاحبه با نیکی کریمی در افریقای جنوبی(تی وی پلاس)

نیکی کریمی و افتتاحیه نمایشگاه عکس (گل مردگی)

رسانه های مختلف خبری از افتتاح نمایشگاه عکس نیکی کریمی با عنوان «گل مردگی» روز جمعه بیست و هفتم بهمن در  نگارستان اعتماد خبر دادند.

 به نقل از خبرانلاین محمود دولت ابادی،تهمینه میلانی ،سیف الله صمدیان،خسرو دهقان،کامبوزیا پرتوی،مهدی کرم پور،حبیب رضایی،هوشنگ گلمکانی،منصور ضابطیان،بابک صحرایی،بزرگمهر حسین پور و دیگر چهره های مطرح هنری و فرهنگی در اولین روز افتتاح این نمایشگاه حضور داشتند.

نمایشگاه عکس «گل مردگی» تا پانزدهم اسفند ماه در نگارستان اعتماد ادامه خواهد داشت.

نیکی کریمی در صفحه شخصی خودش عکس هایی از روز افتتاح نمایشگاه را به اشتراک گذاشت،عکس های مختلفی هم در رسانه های متفاوت منتشر شده که لینک و  گزیده ای از این تصویرها را در این بخش قرار می دهم .

+عکس های روز افتتاح نمایشگاه عکس های نیکی کریمی(اینستاگرام نیکی کریمی)

+روایت تصویری نمایشگاه عکس نیکی کریمی (خبرگزاری ایلنا)

+گزارش تصویری سینماتیکت از نمایشگاه عکس نیکی کریمی 

 پی نوشت :نیکی کریمی که این روزها، نمایش عکس هایش (گل مردگی ) در گالری اعتماد ادامه دارد،یادداشت کوتاهی به همراه کلیپ تصویری کوتاهی از روز افتتاح نمایشگاه به اشتراک گذاشته که نقل می کنم:

«از سال هفتاد و شش عکاسی کرده ام ،با عباس کیارستمی همیشه آخر هفته ها به اطراف تهران می رفتیم و یا چند روزی به همدان و از آن جا سر از یکی از شهر ها و روستاهای کوچک کردستان در می آوردیم و یا می انداختیم به سمت شمال و گاهی مهمان خانواده های ترکمن می شدیم . 

تقریبا تمام راه ها و گذر گاه های اطرف دماوند به سمت منزل فرشید مثقالی که از مقصدهای همیشگیمان بود و یا را ه های کردان اطراف منزل مرتضی ممیز را هر سال در فصل های مختلف عکاسی می کردیم و چه خوب بود این عکاسی از مکان های همیشگی و آشنا و غرق شدن در جادوی لحظه و زمان.

باید بگویم که عکاسی جدی را از عباس کیارستمی یاد گرفتم ،زاویه ها، افق ها، قاب ها و نور ها را. گاهی سفری چهار ساعته به شمال ده و یا ده ها ساعت طول می کشید .

بی وقفه می ایستادیم و عکس می گرفتیم، صبر می کردیم تا نور خوبی روی تپه ماهوری دیده شود و یا باد بر درختی بوزد .

 پس از هر سفر عکس ها چاپ می شدند و به دقت دیده و بررسی و بحث می شدند و آن هایی را که بیشتر دوست داشتیم، کنار گذاشته می شدند و این گونه عکاسی شد یکی از کارهای روزانه من در کنار خواندن کتاب و فیلمنامه و ترجمه، البته آن عکس ها را هیچ گاه به نمایش نگذاشتم .

جهان عکاسی برایم هر روز مهم تر و قوی تر شد،‎مجموعه ” گل مردگی” را در سال نود و چهار آغاز کردم و برایم بسیار فراز و نشیب داشت تا به تصویر نهایی برسم. 

این اولین بار بود که از طبیعت و خیابان و دوربین روی دست به استودیو می رفتم و صحنه ها را می چیدم. احساس یک فیلمساز/نقاش را داشتم که باید قابی ابدی از تصویرش می ساخت. 

مردن و به استعاره از آن، پژمردن جهانم را به هم زده بود چرا که مرشد همیشگی ام را از دست داده بودم و درگیر ذهنی به تصویر کشیدن این فقدان بودم. همزمان اخبار نابسامانی های خاورمیانه من را بیشتر به مفهوم نیستی و فقدان درگیر می کرد.

احساس تک افتادگی و تنهایی در جهانی بی نور و بی امنیت. همه این ها من را رساند به "گلمردگی". ‎اما هنوزعکاسی برایم یعنی عباس کیارستمی و آن شعف کودکانه و بی ادعا و شخصی ،یادش گرامی.»

مصاحبه نیکی کریمی درباره نمایشگاه عکس با روزنامه شرق

نیکی کریمی از فردا جمعه بیست و هفتم بهمن ماه، نمایشگاه جدیدی از عکس هایی که گرفته را با عنوان «گل مردگی» در گالری اعتماد برگزار می کند،نیکی کریمی مصاحبه ای با فرنوش ابا در روزنامه شرق داشته و به  موضوع عکاسی و تجربه هایش در این زمینه پرداخته،این مصاحبه در شماره ۳۰۸۷ پنج شنبه بیست و ششم بهمن ماه منتشر شده که نقل می کنم .


از سال هفتاد و شش عکاسی را شروع کرده‌اید؛یعنی بیست سال تجربه عکاسی. کدامیک از تجربه‌های عکاسیتان برایتان لذت‌بخش‌تر بوده؟ بیشترین عکس‌هایی که گرفته‌اید، با چه سوژه‌هایی بوده‌اند؟

در این بیست سال، به صورت مداوم عکاسی طبیعت کرده‌ام، این نوع عکاسی به‌همراه عباس کیارستمی مستمر بوده است. از مناطق مختلف ایران عکاسی کردیم، حاصل آن عکاسی‌ها، برگزاری نمایشگاهم در گالری گلستان در ایران و بعد از آن گالری کورت‌یارد در امارات بود.

  بعد از آن تصمیم گرفتم سبک‌های دیگر عکاسی را تجربه کنم، عکس‌هایی با مضمون عشق در رم گرفتم، البته این عکس‌ها را هنوز جایی به نمایش نگذاشته‌ام، یک هفته روی این عکس‌ها کار کردم، عنوانشان «دست‌ها» بود؛ محتوایی لطیف و انسانی دارند، اما همچنان به عکاسی در سفر ادامه دادم. عکاسی درباره  طبیعت یا مضامینی که به آن ها علاقه داشته‌ام بوده است، ولی تقریبا سه سال است که روی عکس‌های این نمایشگاه متمرکزم.

 چه سبکی از عکاسی بیشتر برایتان جذاب است؟ 

کار هر هنرمندی بیانگر موضوعاتی است که به آن ها علاقه دارد و نشان‌دهنده این است که از لحاظ ذهنی در چه موقعیتی است و چه دغدغه‌هایی دارد برای همین خیلی درگیر سبک نیستم.

نمایشگاه عکس های نیکی کریمی با عنوان «گل مردگی»

رسانه های مختلف خبری از نمایشگاه جدید عکس هایی که توسط نیکی کریمی گرفته شده  با عنوان «گل مردگی »خبر دادند.

به گزارش ایسنا،نیکی کریمی می‌گوید عکاسی مجموعه «گل‌مردگی» در سال نود و چهار شروع شده و برای او فراز و نشیب بسیاری داشته تا به تصویر نهایی برسد.

او توضیح می‌دهد،‎این اولین بار بود که از طبیعت و خیابان و دوربین روی دست به استودیو می‌رفتم و صحنه‌ها را می‌چیدم.

 احساس یک فیلمساز ، نقاش را داشتم که باید قابی ابدی از تصویرش می‌ساخت.مردن و به استعاره از آن، پژمردن جهانم را به هم زده بود چرا که مرشد همیشگی‌ام  را از دست داده بودم و درگیر ذهنی به تصویر کشیدن این فقدان بودم.

 همزمان اخبار نابسامانی‌های خاورمیانه من را بیشتر به مفهوم نیستی و فقدان درگیر می کرد. احساس تک افتادگی و تنهایی در جهانی بی نور و بی امنیت. همه این‌ها من را رساند به «گل‌مردگی»

 به نظرم این سومین نمایشگاه انفرادی عکس نیکی کریمی بعد از گالری گلستان و نمایشگاه عکس توتال ارت دبی هست، هر چند نیکی کریمی در اکسپوی عکس تهران در سال هشتاد و هفت هم با دو عکس حضور داشت .

در عکس هایی که  از گالری عکس های گذشته منتشر شده، بیشتر  تصویرهایی از طبیعت سیاه و سفید ایران دیده می شود، البته نیکی کریمی ، عکس هایی از «انسان» هم در بعضی تصاویر ،به ثبت کرده است.

‎ نمایشگاه «گل مردگی »از روز جمعه بیست و هفتم  بهمن ماه در «گالری اعتماد»  در میدان بهارستان، خیابان دانشسرا، باغ نگارستان از ساعت چهار بعد از ظهر افتتاح می شود و تا پانزدهم اسفند ماه ادامه خواهد داشت.

نیکی کریمی هم در صفحه شخصی خودش ضمن اطلاع رسانی نسبت به افتتاح این نمایشگاه  برای حضور و بازدید از همگان دعوت کرده است.

نیکی کریمی و افتتاح خانه فرهنگ و هنر در سرپل ذهاب

نیکی کریمی که بعد از زلزله در غرب ایران برای کمک و حمایت از زلزله زدگان تلاش های زیادی کرد،خبر افتتاح خانه فرهنگ و هنر در سر پل ذهاب ،همراه با عکس هایی را به اشتراک گذاشت،طبق برنامه هایی که پیش از این اعلام شده ،قرار است یک مجتمع فرهنگی در این منطقه ساخته شود.

نیکی کریمی در مصاحبه ای که با خبرگزاری ایلنا داشته به جزییات بیشتر درباره این موضوع پرداخته که نقل می کنم:

«من در زمان حادثه زلزله کرمانشاه در خارج از کشور بودم، در همان سفر؛ کمپینی را برای کمک به مردم کرمانشاه راه‌اندازی کردم و به‌رغم پیشنهاداتی که برای مشارکت در این کمپین مطرح شد، تصمیم گرفتم به تنهایی این کار را انجام بدهم زیرا معتقدم وقتی تنهایی کاری را انجام می‌دهم، می‌توانم آن را به خوبی مدیریت کنم. در این مدت شنیدم که چند شخص و گروه اعلام کرده‌اند که من در این مسیر کمک به زلزله‌زدگان به آن ها پیوسته‌ام اما همین‌جا و از همین تریبون اعلام می‌کنم واقعیت ندارد. من تنها با گروه خودم فعالیت می‌کنم.

وی ادامه داد: به محض آن که از سفر خارج از کشور بازگشتم، همراه با تورج اصلانی و مهدی اصلانی که در فیلم «سوت پایان» با هم همکاری کرده بودیم، به کرمانشاه سفر کردم تا از نزدیک مناطق زلزله‌زده را مشاهده کنم و ببینم چه کمکی را می‌توانیم انجام دهیم.

 در این سفر از سرپل ذهاب و سایر مناطق زلزله‌زده بازدید کردم و با گروه‌های مردم‌نهاد که در آن منطقه فعالیت می‌کردند، گفتگو کردم و متوجه شدم در این مناطق کودکان و نوجوان‌هایی زندگی می‌کنند که والدین خود را در زلزله از دست داده‌اند و هم مشکل مسکن دارند و هم فضایی برای گذران اوقات خود ندارند.

کریمی ادامه داد: سال پیش در سالروز زلزله بم به این شهر سفر کردم و یکی از مکان‌هایی که دیدم؛ منزلی بود به نام خانه فرهنگ که در آنجا تعدادی از کودکان بازمانده از زلزله بم در این سال ها زندگی کرده بودند و امروز در حال فارغ‌التحصیل شدن بودند. تابستان امسال و قبل از زلزله نیز همراه با تعدادی از سینماگران؛ کارگاه‌هایی را در شهر سُنقُر برگزار کرده بودم. آن جا دیدم در این مناطق پتانسیل خوبی از لحاظ هنری و انسانی وجود دارد.

 پس از بازدیدها و بررسی‌ها، به این نتیجه رسیدم که می‌توان در کرمانشاه محلی را راه‌اندازی کرد و مکانی را ساخت که همزمان هم به گروهی پناه و سکونت بدهد و هم پذیرای هنرمندانی باشد که می‌توانند فعالیت کنند. فکر کردم با ساخت خانه فرهنگ می‌توان هم فعالیت فرهنگی انجام داد و هم استعدادها را شناخت و به شکوفا شدن آنها کمک کرد. 

ساخت این خانه‌های فرهنگ در مناطق زلزله‌زده از نگاه من بسیار مبرم و ضروری است زیرا مردم در این مناطق نه تلویزیون دارند، نه سینما و نه نه هیچ سرگرمی دیگری. وقتی به این شهرها می‌رویم فقط مردمی را می‌بینیم که در چادرها نشسته‌اند و هیچ کاری انجام نمی‌دهند جز غصه خوردن.

 وی ادامه داد: طرحی که مدنظر داریم یک طرح چند منظوره است که هم فرهنگسراست و هم محلی برای اسکان و نگهداری کودکان و نوجوانان. اولین مرحله از ساخت این مکان که گرفتن زمین است، در حال انجام است و در اواخر مراحل قانونی قرار دارد. متراژ این زمین هم حدود دو هزار متر است و نقشه ساختمان نیز تهیه شده است.

 کریمی با بیان اینکه نماینده‌اش در این کمپین، مهدی اصلانی، فیلمبردار سینماست، عنوان کرد: قبل از راه‌اندازی و ساخت این فرهنگسرا و خانه فرهنگ، ما با همراهی کمپین احداث خانه‌های فرهنگ و هنر همراه شدیم که مجموعه‌ای از هنرمندان و فعالان فرهنگ و هنر در این زمینه اقدام به آموزش مربیان بومی می‌کنند. ساخت هفت کانکس را برنامه‌ریزی کرده‌ایم که در مناطق مختلف به صورت سیار مستقر می‌شود و امکانات کاملی دارد و به نوعی خانه فرهنگ سیار خواهد بود. هنرمندان کرمانشاهی هم با حضور در این خانه‌های فرهنگ‌ سیار برنامه‌های مختلفی همچون شعرخوانی، نقاشی و تئاتر انجام می‌دهند و همزمان می‌توانند اسکان موقت پیدا کنند. به زودی اولین کانکس از این هفت کانکس نیز به بهره‌برداری می‌رسد»

مصاحبه نیکی کریمی با روزنامه شرق درباره «اذر»

نیکی کریمی در گفتگویی که با فرانک ارتا در روزنامه شرق داشته به مطالب مهمی درباره فیلم سینمایی «اذر» اشاره کرده، اکران فیلم سینمایی اذر با نقش افرینی و تهیه کنندگی نیکی کریمی و کارگردانی محمد حمزه ای ،هنوز روی پرده سینما ادامه دارد.

این مصاحبه که  پنج شنبه دوازدهم بهمن ماه درشماره ۳۰۷۶روزنامه شرق منتشر شده بود.

«چه شد که فیلم «آذر» را تهیه کردید؟

می‌خواستم فیلمی با محوریت مسائل زنان تهیه کنم با فیلمسازی که می‌خواهد وارد سینما شود. 

در چند جشنواره داخلی و خارجی داور بودم و می‌دیدم که چقدر فیلمسازان جوان با انرژی و خلاقیت کار می‌کنند.

 واقعیت این است که الان با تجربه‌ای که در یک سال گذشته کسب کرده‌ام، متوجه شدم که این قضیه خیلی مهم است که یک کارگردان با چه بضاعتی می‌خواهد فیلم اول خود را شروع کند. سینما و فیلمسازی کار سختی است و به‌راحتی نمی‌توان برای هر موردی ریسک کرد.

  منظورتان این است گذشته و چگونگی فعالیت کارگردان فیلم اولی نقش مهمی بازی می‌کند؟ ‌
کاملا. شما وقتی فیلمی خوب می‌بینید، متوجه می‌شوید که چقدر دانش، ‌سطح آگاهی و حتی نحوه زندگی فیلمسازش بر اتمسفر و فضای فیلم تأثیر می‌گذارد.

  شما کارگردانی را با فیلم مستند «داشتن یا نداشتن» شروع کردید و همین‌طور پیش رفتید تا امروز که بعد از ساخت چندین فیلم، ‌تهیه‌کنندگی حرفه‌ای در سینما را تجربه کرده‌اید. واقعیت این است اگر از منظر حقوق زنان و مطالباتی که زنان در جامعه ما دارند، ‌کارهای شما را بررسی کنیم، به شکل بطئی و مستمر به مسائل و مشکلات زنان پرداخته‌اید و درعین‌حال خود را به‌عنوان «فمینیست» مطرح نمی‌کردید. به عبارت دقیق بیشتر نگاهی صلح‌آمیز داشته‌اید، اما در فیلم «آذر» مطالبات شما شکل صریح‌تری به خود گرفته. به این معنا که اگر در فیلم «شیفت شب» شخصیت اصلی زن فیلم دست‌آخر با آغوش باز همسرش را می‌پذیرد، در «آذر» دیگر تن به شرایط موجود نمی‌دهد و طغیان می‌کند. چرا به این نقطه رسیده‌اید؟

به نکته دقیقی اشاره کردید. من اتفاقا می‌خواستم یک فیلم فمینیستی تهیه کنم. به نظرم داستان «آذر» این پتانسیل را داشت. این‌دفعه این زن دیگر طغیان کرده است. تصمیم من این بود که فیلمی درباره زنی تهیه کنم که به دنبال هویت و شخصیت مستقل خود است، ولی سنت‌های نادرست جلوی او را می‌گیرند.

  برای من مهم است که بدانم در این مسیر از نظر انگیزشی چه تجربیاتی کسب کرده‌اید تا به این دیدگاه رسیدید؟ ‌

خب هر آدمی در مسیر زندگی خود، خیلی از مسائل را در جامعه و پیرامون خود می‌بیند. در کنار مشاهدات، ‌سفررفتن، ‌کتاب‌خواندن، ‌فیلم‌دیدن، ‌اخبار را پیگیری‌کردن و ... من را به سمت فیلمی که می‌خواهم کار کنم می‌کشاند.

  البته گفته می‌شود در این جامعه زن قوی‌بودن، ‌چندان آسان نیست. بااین‌حال چگونه این مسیر را در سینما ادامه می‌دهید که کسی پشتوانه شما نیست؟ ‌

یاد گرفته‌ام مبارزه کنم، اما مبارزه‌کردن، معنای فریادزدن و غرزدن را نمی‌دهد. هرجا که مورد حمله واقع شدم، ‌فهمیدم که راه را درست رفته‌ام. بنابراین ادامه می‌دهم.

  مسیری را که پیموده‌اید،به نظر من به‌گونه‌ای بوده که آگاهانه پیموده‌اید؛ اما جالب است در فیلم «آذر» یاد بازیتان در فیلم «سارا» افتادم. در فیلم «سارا» زن تلاش می‌کند با هر سختی زندگی خود را حفظ کند؛ اما در نهایت سارا آزرده از بی‌رحمی شوهرش ناگزیر خانه او را ترک می‌کند. «آذر» هم چنین فرجامی دارد. چرا؟ ‌

چند وقت پیش من، کامبوزیا پرتوی، یک روان‌شناس و یک جامعه‌شناس در یکی از روزنامه‌ها راجع‌ به بازیگری و نقش‌های زنان در سینمای ایران نشستی برگزار کردیم. در آخر آن جلسه به این نتیجه رسیدیم که هرچه از ساخت فیلم‌هایی مثل «باشو غریبه کوچک»، «هامون»، ‌«سارا»، و «پری» می‌گذرد نقش‌های زنان ایرانی ضعیف‌تر می‌شود!

  اتفاقا سؤال من این است که چرا؟ ‌

نمی‌دانم واقعا! این باید مطالعه شود که چرا زمانی زنان در فیلم‌های ما قهرمان بودند؛ اما الان شخصیت‌های فیلم‌نامه‌ها همین‌طور ضعیف و ضعیف‌تر می‌شوند. به نظر می‌رسد جامعه عادت کرده این سال‌ها با سیمای زنان ضعیف ارتباط برقرار کند!

  و بااین‌حال شما فیلم «آذر» را تهیه کردید. زنی که در این جامعه مردسالار جلوی زور می‌ایستد.

به «آذر» اعتقاد داشتم و آن را باور کرده بودم و برایم مهم بود که این قصه گفته شود تا زنانی که آن را می‌بینند، بخشی از وجود خود را روی پرده سینما ببینند؛ چون شخصیت آذر در زندگی کوتاه نمی‌آید و لزومی هم نمی‌بیند که در انتها در آن زندگی بماند. حتی این غرور را دارد که وقتی مادر‌شوهرش می‌گوید تو برای این زندگی خیلی زحمت کشیده‌ای و این پول حق توست، قبول نمی‌کند.

 می‌دانید که در جامعه مادی این روزها زنان زیادی قربانی می‌شوند؛ چون از لحاظ مالی وابسته‌اند و روی پای خودشان نیستند؛ اما در «آذر» دلم می‌خواست درباره یک زن قوی فیلم بسازم. این ریسک را کردم و او شبیه شمایلی که این روزها مد شده، نیست.

  بااین‌حال فکر می‌کنید که سینمای ایران به شما به‌عنوان تهیه‌کننده این فرصت را بدهد تا باز هم بتوانید از این نوع فیلم‌ها بسازید. اینکه در بخش خصوصی نه در بخش دولتی چنین فیلم‌هایی بسازید، ‌امکان بازگشت سرمایه را خواهید داشت؟ فکر می‌کنید که بتوانید دوباره ادامه دهید؟ چون در سینمای ایران فیلمسازانی مانند تقوایی، امیر نادری و ‌بیضایی این مسیر را پیموده‌اند که یا کوچیدند یا محکوم به سکوت شدند!

درحال‌حاضر در سال جاری با ماجراهایی که برای پخش و اکران پیش آمده؛ مثل «فیلم‌سوزی» قضیه کمی پیچیده است. دولت هم سروکاری با این قضیه ندارد. پخش‌کننده است که انتخاب می‌کند و سینماها، شورای صنفی، این مداخله‌ها و تمام اتفاقاتی که می‌افتد؛ نه‌تنها من؛ بلکه همه بچه‌ها داریم بازنگری می‌کنیم که چه فیلمی باید بسازیم تا بتوانیم ادامه بدهیم. این موضوع برای بخش خصوصی، مثل من، که به جایی وابسته نیستند،واقعا سخت است.

  شما هم به مبحث «فیلم‌سوزی» اعتراض دارید؟ ‌

نه‌تنها من بلکه همه ما به این حالتی که به آن «فیلم‌سوزی» می‌گویند، معترضیم. نزدیک به نودسالن از قبل از سوی برخی‌ افراد و فیلم‌هایشان قبضه شده! به من و امثال من فقط پانزده سالن می‌دهند.

  اصلا تعریف شما از تهیه‌کنندگی چیست؟ چگونه در این مسیر با جوانان و ایده‌های نو آن ها کنار خواهید آمد؟ ‌

 قطعا با بچه‌هایی که بااستعداد هستند، دانش و شخصیت دارند، علاقه دارم کار کنم؛ چون شخصیت کارگردان خیلی مهم است. قطعا از چنین افرادی حمایت می‌کنم. در این سال‌ها با جوانانی برخورد کرده‌ام که به من فیلمنامه داده‌اند و کارشان را دوست دارند و انگیزه دارند. دوست دارم با جوانان با‌استعداد کار کنم.»