نوروز

 باز خوانی دوباره ی بخش هایی از مطلبی که دکتر شریعتی در مورد نوروز در کتاب هبوط در کویر نوشته را برای این روزها به نظرم مناسب رسید.

«سخن تازه از نوروز گفتن دشوار است نوروز یک جشن ملی است.جشن ملی را همه می شناسند که چیست نوروز هر ساله بر پا می شود و هر ساله از ان سخن می رود .

بسیار گفته اند و بسیار شنیده اید پس به تکرار نیازی نیست؟چرا هست .مگرنوروز را خود مکرر نمی کنید؟پس سخن از نوروز نیز مکرر بشنوید ....نوروز داستان زیبایی است که در ان طبیعت احساس و جامعه هر سه دست اندرکارند.

نوروز که قرن های دراز است بر همه جشن های جهان فخر می فروشد از ان رو «هست»که یک قرارداد مصنوعی اجتماعی و یا یک جشن تحمیلی سیاسی نیست،جشن جهان است و روز شادمانی زمین اسمان و افتاب و جوش شکفتن ها و شور زادن ها و سرشار از هیجان هر «اغاز».

نوروز تجدید خاطره ی بزرگی است، خاطره ی خویشاوندی انسان با طبیعت،هر سال این فرزند فراموشکار که سرگرم کارهای مصنوعی و ساخته های پیچیده ی خود،مادر خویش را از یاد می برد با یاداوری های وسوسه امیز نوروز به دامن وی باز می گردد و با او این بازگشت و تجدید دیدار را جشن می گیرد.

تمدن مصنوعی ما هر چه پیچیده تر و سنگین تر می گردد نیاز به بازگشت و باز شناخت طبیعت را در انسان حیاتی تر می کند و بدین گونه است که نوروز بر خلاف سنت ها که پیر می شوند و فرسوده و گاه بیهوده، رو به توانایی می رود و در هر حال اینده ای جوان تر و درخشان تر دارد.

چه نوروز جنگ دیرینه ای را که ا ز روزگار لائوتزو و کنفسیوس تا زمان روسو و ولتر درگیر است به اشتی می کشاند.

هیچ ملیتی با یک نسل و دو نسل شکل نمی گیرد، ملت مجموعه ی پیوسته ی نسل های متوالی بسیار است اما زمان این تیغ بی رحم پیوند نسل ها را قطع می کند میان ما و گذشتگان مان ان ها که روح جامعه ی ما و ملت ما را ساخته اند  دره ی هولناک تاریخ حفر شده است قرن های تهی ما را از انان جدا ساخته اند تنها سنت ها هستند که پنهان از چشم جلاد زمان ما را از این دره ی هولناک گذر می دهند و با گذشتگانمان و با گذشته هایمان اشنا می سازند.

در چهر ه ی مقدس این سنت ها است که ما حضور انان را در زمان خویش کنار خویش و در خود خویش احساس می کنیم حضور خود را در میان انان می بینیم و جشن نوروز یکی از استوارترین و زیباترین سنتهاست....