مصاحبه ی نیکی کریمی با روزنامه ایران که در تاریخ سی و یکم شهریور ۹۲،شماره ۵۴۶۷ منتشر شده را نقل می کنم.
خانم كريمي، تازه از سفر آمده‌ايد ازمراسم بزرگداشتتان‌بگوييد...
جشنواره استراليا يك جشنواره ايراني بود،جشنواره‌اي كه به فيلم‌هاي ايراني مي‌پرداخت. در اين رويداد فيلم‌هاي زيادي از آثاري كه هم‌اكنون بر پرده سينماها است تا فيلم‌هاي قديمي‌تر نشان داده شد. برنامه گسترده‌اي بود. يك هفته در سانس‌هاي مختلف نمايش فيلم بود. سه فيلمي كه ساخته بودم «سوت پايان، يك شب و چند روز بعد » را نشان دادند به همراه يكي از فيلم‌هايي كه بازي كرده بودم « فيلم دو زن». در مجموع برايم خيلي لذت بخش بود.
اين توجه برون مرزي به تمام گونه‌هاي سينمايي ساخته شده در ايران وجود دارد يا تنها از منظر اجتماعي نگاه خاص و با دقتي دارند؟
اگر اين نوع توجه نيز وجود دارد، به خاطر اين است كه جشنواره معمولاً جاي نشان دادن فيلم‌هايي است كه اتفاقي خاص در يك كشور را بازگو مي‌كنند يا اين‌كه به يك مسئله خاص پرداخته‌اند، به هرحال بايد فيلم يك اهميت خاص و تازگي ويژه داشته باشد تا مدنظر داوران جشنواره قرار گيرد.
درقالب يك مثال از جشنواره كن مي‌گويم. دراين جشنواره بخشي وجود دارد به نام «نوعي نگاه ديگر» و اين يعني يك نوع نگاه متفاوت، واين نگاه خاص شايد در گونه‌هاي فيلمسازي كمدي يا اكشن كمتر از ژانر اجتماعي باشد. به خاطر اين‌كه گونه اجتماعي سينما بيشتر مورد توجه جشنواره‌هاي خارجي قرار مي‌گيرد.
گفتيد كه در استراليا فيلم «دو زن » شما اكران شد،آن هم در مراسم بزرگداشتتان، چرا «دوزن»! فيلمي كه در جشنواره سينمايي كشور خودمان داوران اعتقادي به بازي خاص از شما نداشتند، جايزه‌اي برايتان در برنداشت در حالي كه تماشاگران آن دوره جشنواره فجر نگاهي ديگر به بازي «نيكي كريمي» در آن فيلم داشتند. معتقد نيستيد داوران خارجي ديدگاه نزديكي به تماشاگران ايراني دارند و فيلم شناسي دلخواه مردم ايران را بيشتر مي‌شناسند؟
سؤال جالبي است. (با لحني توأم با خنده) آن جا اين سؤال را مطرح نكردم كه چرا «دوزن»؟ ولي فكر مي‌كنم احتمالاً مدير جشنواره اين فيلم را ديده و پسنديده بود.
كمي از فضاي جشنواره و بزرگداشتتان خارج شويم و برويم به چرخه زمان، برويم به گذشته، به كودكي شما و مدرسه، جايي كه براي اولين مرتبه نقش بازي كرديد آن هم در فضاي تئائرهاي مدرسه‌اي، انتخاب حضور در فضاي بازيگري در آن زمان، تصميم شما بود يا كسي اين توانايي هنري شما را تشخيص داد؟
هميشه گفتم، علاقه اصلي‌ام به ادبيات است، ازكودكي خواندن متون ادبي و كتاب به‌طور جدي در برنامه‌هاي زندگي‌ام نقش داشت تا همين الان،آن زمان در مدرسه‌اي كه مشغول به درس خواندن بودم گفتند چه کسی تمايل دارد تئائر كار كنند. من هم گفتم: «دوست دارم تئاتر بازي كنم» وخودم دنبال متن گشتم، نمايشنامه‌اي نيم ساعته كه مناسب سن وسال هم مدرسه‌اي هايم باشد. متن پيدا شد و آن تئاتر به اجرا درآمد. پس از آن خودم شروع به نمايشنامه‌نويسي كردم، متن‌هاي كوتاهي مي‌نوشتم و تئائر اجرا مي‌كرديم.
